De pijnlijke gevolgen van een tekort aan onvoorwaardelijke ouderliefde
‘Wil je hier gaan staan?’ Na een heftig gesprek, zet ik Kim recht voor de stoel die staat voor haar moeder. Ze verstijft compleet. ‘Zeg het maar, zeg maar tegen je moeder dat je bestaat!’, moedig ik haar liefdevol aan. Ik voel en zie hoe ze vertrekt uit haar lijf. Daarom leg ik een hand op haar rechterschouder en een ter hoogte van haar onderrug, om haar weer te helpen gronden. Op een fluistertoon komt het eindelijk over haar lippen. ‘Mama, kijk niet weg, want ik ben je dochter en ik besta! Wil je alsjeblieft van mij houden, zoals ik ben?”
Je eigen ruimte gaan innemen
Kim vond vandaag de innerlijke kracht om voor zichzelf te gaan staan en zo haar ruimte in te nemen. Dat is niet vanzelfsprekend. Haar ruimte innemen doet ze praktisch nooit, omdat ze een ander niet tot last wil zijn. Ze laat hierdoor steeds over haar grenzen gaan. Met als gevolg dat ze niet meer weet wat zij zelf wil in het leven of waar ze gelukkig van wordt. Want eigenlijk zegt ze steeds: Ik doe er niet toe, zoals jij er toe doet….En dat is verdrietig! De overtuiging dat zij niet zo belangrijk is, is langzaam zo gegroeid. Haar halve leven zorgde ze voor: haar tweelingzus, haar broertje, haar moeder, haar vader en nu ook voor haar man en haar eigen kinderen. Maar wie zorgde er voor Kim? Zodat zij eens even kon leunen en rusten. Niemand!
Alle lasten dragen is geen liefde
Kim’s ouders hadden zelf geen liefdevolle jeugd gehad wist ze me te vertellen. Haar vader was hierdoor erg hard en streng, té streng. Hij bedoelde het vast goed, maar alles moest precies zoals hij dit wilde. Kim kreeg het zelfs letterlijk op een briefje wat ze wel en niet moest doen. En haar moeder keek weg. Die verschuilde zich achter vader en kwam ook niet voor haarzelf op. Kim droeg lang de zorgen en lasten op haar schouders van iedereen binnen haar ouderlijk gezin die het niet zelf kon of wilde dragen. Dit is wat ze onbewust leerde over liefde:
– Als jij mijn last meedraagt, krijg je wat erkenning en aandacht –
De liefde en aandacht die beschikbaar was, waren dus voorwaardelijk. Compleet voorbij gegaan aan de behoeften en gevoelens van hun dochter. Gevoelens, daar werd sowieso niet over gesproken. Kim dacht nu dat zorgen voor de ander haar bestaansrecht was.
Ben ik een goede moeder? Ik wil niet dezelfde fout maken..
“Janneke, vind jij mij een goede moeder? Jazeker! Alleen al het feit dat je aan jezelf wilt werken en dat je hoopt dat je een goede moeder bent, maakt jou een fantastische moeder”, zeg ik haar. Ze wil absoluut niet dezelfde fouten maken als haar ouders. Maar juist omdat ze haar eigen behoeften iedere keer zo aan de kant schuift, gebeurd er eigenlijk wat ze zo vreest. Ze kan namelijk niets meer geven, ze is leeg en op omdat ze zichzelf niet heeft gevoed met liefde. Uitgeput en moeite om mensen – zelfs haar man, kinderen, vriendinnen waar ze van houd – echt dichtbij te laten. Bang dat ze weer in de steek gelaten wordt, omdat ze niet goed genoeg is..
Onvoorwaardelijke liefde binnen laten
En dat is ze. Meer dan goed. Nu is het tijd dat ze gaat ervaren hoe het is om te voelen dat alles, maar dan ook álles aan haar prachtig is. Zelfs het donkerste deel (haar diep weggestopte boosheid) mag aan het licht komen. Ze mag de connectie herstellen met haar gevoel en lichaam. Om zo ruimte te maken voor de kracht die ze nodig heeft om weer zichzelf te worden. Het is tijd dat ze de lasten van anderen terug gaat geven aan degene bij wie het hoort. Zodat ze zich lichter dan ooit tevoren zal voelen en hierdoor gaat merken dat het leven zorgelozer en moeitelozer is dan ze kent.
De stroom van onvoorwaardelijke liefde, die zij aan andere geeft, zal ze zichzelf nu gaan geven. Dat ziet ze al in. Ze staat aan het begin van het tweede deel van haar leven. En dit deel gaat zij zelf regiseren en creëeren. Precies zoals Kim dit wil. Want ze is het allerbelangrijkst in haar eigen leven! En ik zal haar steunen door de innerlijke weg vrij te maken. Door haar te helen van alle oude pijnen, overtuigingen en negatieve energieën die haar tegenhouden om te stralen als uniek wezen.
Heel veel vrouwen en mannen die bij mij komen hebben één ding gemeen. Ze hebben zich vaak alleen, anders en onbegrepen gevoeld als kind. Dit komt omdat ze niet volledig zichzelf konden of mochten zijn. Ze moesten zich aangepassen aan de verwachtingen en wensen van anderen om liefde en aandacht te krijgen. Herken je dit ook? Weet dat je dit op ieder moment in je leven kan gaan helen.
Heb je nog vragen of opmerkingen aan de hand van deze blog? Neem gerust contact met me op.